Erken yaşta “Otizm” denen şeyi nasıl yeneriz? Çocukta konuşma gecikmesi olduğunda en tehlikeli bulduğum bir yaklaşım var: “amcası da beş yaşında konuşmuştu, bu da konuşur, endişelenmeyin.” Buna bir de çocuk doktoru ekleniyor. Şöyle konuşan çocuk doktoru biliyorum: “ben de geç konuşmuşum, endişelenmeyin, erkek çocuklar biraz geç konuşuyorlar.” Bu sorumsuz

  Erken yaşta “Otizm” denen şeyi nasıl yeneriz? Göz kontağı kur(a)mama galiba çağımızın sorunu. Profesyonel görüşmelerimde sürekli karşılaşıyorum, özel hayatımda da sohbet ederken bakıyorum, insanlar birbirleriyle şöyle sahici bir göz teması yaşamıyorlar. Bu, duygu dünyalarının zayıf düşmesi, duygularına yabancılaşmalarıyla da alakalı. Neden buradan girdim konuya?