Psikologlara, Terapistlere ve Psikiyatristlere Mektup
Sieglinde W. Alexander (Çeviren: Üstün Öngel)
Mektubuma/çağrıma duygusal-insani düzlemde deneyimlerimi anlatarak başlamak istiyorum.
Çocuklukta yaşadığım suistimali yazıya döktükten sonra, 1993 yılında, depresyona girmiştim; işin aslı bu çocukluk anılarıyla yüklü acı ve ızdırap içinde yaşamak istemiyor, ölmek istiyordum. Yardıma ihtiyacım olduğunu biliyordum ve bir HMO (Health Management Organization / Sağlık Yönetimi Teşkilatı) terapistiyle görüşmek üzere randevu aldım. O zamanlar, bir terapistle görüşmek için bekleme süresi 12 haftaydı. Depresyonum ileri düzeydeydi ve anksiyetem hareket kabiliyetimi boğmuştu; sistemin işleyişine boyun eğmekten başka yapabileceğim bir şey yoktu. İlave olarak, çaresiz hissetmenin yanı sıra, yardıma ihtiyacım olduğu için kendimi yargılıyor ve suçluyordum. Çocukluğumda olduğu gibi, “yüksek otoriteye”, sözde ne yapıyor olduklarını bilen uzmanlara, kendimi teslim etmiştim.
On iki haftalık bekleme sürecinde, manidar bir dönüşüm yaşanıyordu beynimde: depresif halime rağmen, hayatımda ilk kez beynimde (donmuş) bir şeylerin “çözülüyor/eriyor” olduğunu hissetmiştim (“defrosting”: donmuş bir şeyin buzluktan çıkarılıp normal haline gelmesi). Sanki yaşadığım travmayı yazıya dökmemle birlikte zihinsel olarak rahatlarken depresyon oluşmuştu ve bununla beraber iyileşme süreci de başlamıştı. Dondurulmuş, kilit altına alınmış travmatik anılarımın görüntülerinin bilincimde çözülmeye/erimeye başladığını hissediyordum. Otuz yıl önce yaşadığım travmanın zorla dondurulmaya çalışılmış etkisi çözülüyor ve tamamlanmamış süreç tamamlanıyordu. Nihayet, beynimdeki başıboş uçlar (nöronlar) bağlantı kurmaya çalışıyordu. Çocukluk anılarımla uğraşırken her temas ettiğim olay bir “flashback”le (geçmişten görüntülerle) sonuçlanıyordu. Yavaş yavaş neden tüm hayatım boyunca korku içinde olduğumu anlamaya başlıyordum. Bu “flashback”ler, geçmişte düğümlenmiş travmatik deneyimlerimin çözülme sürecine yardımcı oluyordu. Orijinal kaynağa –hislerime- ve kırk küsür yıllık travmamın ve korkumun kaynağına götürecek bir bilişsel bağlantıyı oluşturmakla işe başladım. Bunun üzerine, bir damga gibi sabitlenmiş korkum artık dehşet verici olmaktan çıkmıştı; gücünü kaybetmişti çünkü o anılarıma yapışmış ızdırap ve korku önce hissedilmiş, ardından da yok olmuştu. Artık kendimi çaresiz, çocuk gibi hisler içinde hissetmiyordum (çocuğun kendini ifade edecek bir “dili” yoktur ya hani). Başıboş uçlar işlevsel sol beyin bölgesiyle şimdi anlamlı bağlantılar kurmaya başlamıştı; ve çocukken açıklayamadığım ve ifade edemediğim duygularımı şimdi bir yetişkin olarak açıklayabiliyor, ifade edebiliyordum. Bu iyileşme sürecini devam ettirmek üzere yardım alma umudum/arzum üst düzeydeydi.
On iki haftalık bekleyişten sonra terapistimle ilk kez buluşmam, bu yaşamsal iyileşme sürecini vahşice kesintiye uğrattı. Bir psikiyatriste yönlendirildim ve sonuç “kognitif terapi” eşliğinde Wellbutrin idi (Türkiye’de “sigara bıraktırma” ilacı olarak da kullanılan “Zyban”. Ü.Ö.).
Terapistime ihtiyacım olan şeyi anlattım, eski anılarımı açığa çıkarmak ve hislerimi konuşmak istediğimi söyledim, ama anlamadı. Yaklaşık 10 seans sonra, onun (bayan psikiyatristin) acıyı bastırma/yönetme teorisine uymadığımdan dolayı çaresizliğini hissettim. İyileşmek istediğimi, yine üzerini örtmek/bastırmak istemediğimi söyledim, ama anlamadı. Yirminci seans sonrası ellerini açarak çaresizlik içinde “sana hangi teori uyar ki?” diye sordu. Teoriye ihtiyacım olmadığını, sadece sahip olduğum ve anlayamadığım duygularımla ilgili sorularımın cevaplarını vermesiyle iyileşmeme yardımcı olmasının yeterli olacağını söyledim. Bunun üzerine, onun düzeyinde bir psikoloji eğitiminden geçmemiş olduğum için onun açıklamalarını anlayamayacağımı söyledi bana. Yardım alacağıma, yine hakarete uğramıştım ve düğümlenmiştim. Kısa bir süre sonra, başka bir terapist aradım kendime. Bulduğum bu bayan terapiste de, aynı şekilde nasıl bir yardım beklediğimi anlattım; panik ataklarım ve süreğen korkumla nasıl bir bağ kurmaya çalıştığımı ve bunun için yardım aradığımı söyledim. Rahatsız bir ifadeyle, “analizin nasıl yapılacağını sizin bilmeniz gerekmiyor” diye cevap verdi (“analizin nasıl yapılacağına siz karar veremezsiniz” şeklinde de tercüme edilebilir. Ü.Ö.). Bir kez daha çaresizlik duygusu içinde, onu da bıraktım ve Wellbutrin’le devam ettim.
Yavaş yavaş antidepresanların yan etkilerinin farkına varmaya başlamıştım ve psikiyatristime aldığım aşırı kilolardan ve kabuklu deniz ürünleri (midye vb) ve çikolata alerjisi, uykusuzluk, anfizem (doku ve organlar arasında hava kalması) gibi diğer belirtilerden söz ettim. Şiddetle karşı çıktı ve kilo sorunumun menapozla ilişkili olduğunu söyledi, diğer belirtileri ise hiç önemsemedi. Dört yıllık Wellbutrin kullanımından sonra, daha az yiyor olmama rağmen 30 kilo almıştım.
1998 yılında psikiyatristimi değiştirdim ve yeni psikiyatrist Wellbutrin yerine Effexor verdi.
Yeni bir umut ile 1999 yılında EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing /Göz Hareketi Duyarsızlaştırması ve Yeniden İşlemleme) terapisi hakkında bir şeyler duydum ve bir EMDR uzmanı ile terapilere girdim. Epeyce bir özel seans sonrası HMO içinden EMDR terapisi yapan birini buldum ve parasal nedenlerle ona devam etmeye başladım.
Bir buçuk yıl sonra gördüm ki EMDR korkumu ve panik ataklarımı iyileştirmek adına hiçbir etki yapmamıştı. Sadece geçici baskılayıcı olarak işlev görmüştü. EMDR terapisini bıraktıktan çok kısa bir süre sonra tüm belirtiler yine ortaya çıkmıştı.
İki bin yılında, çok az kalmış gücümü toplayarak tüm “terapileri” bıraktım, antidepresanları attım. Effexor’u bırakmamın sonrası üç ay “ilaç bırakma sonrası etkilerle” yaşadıktan sonra bulanık beynimdeki perdeler kalktı ve ben yavaş yavaş tekrar hissederek yaşamaya başladım. İşin en şoke edici yanı, yaklaşık 7 yıllık antidepresan kullanımının hiçbir şeyi değiştirmediği idi. İlaca başlamadan sahip olduğum semptomlar aynen yerinde duruyordu. Panik ataklar ve çocukluk travmam, 1993’te ilaca başlamadan önce nasılsa aynen öyle canlı bir şekilde oradaydı. Tek fark benim yedi yıl boyunca depresyonla birlikte zombi gibi yaşamamdı.
Antidepresanların bana hediyesi kısa süreli bellek kaybı, 30 kilo ve yeni alerjilerdi. Çocukluk travmamın etkileri hâlâ oradaydı ve yaşamımı eksiye götürüyordu.
İnsanlık adına, psikiyatristlere sordum, niçin bu tehlikeli ilaçları kullanmam gerekmişti? Cevap sessizlikti ve ızdırabımı iyileştirmek için hiçbir önerileri yoktu. Çok geç öğrenmiştim ki, Wellbutrin vücudumdaki her şeyi, tiroidi bile yavaşlatmıştı. Kortisol seviyem 4.8’e düşmüştü. İlacı bıraktıktan sonra yan etkilerden birisi, anfizem kaybolmuştu. Fakat midye ve çikolata alerjim bugün bile hâlâ devam ediyor.
Buzdağının görünen kısmı 60 saat kognitif terapiydi (dört ayrı terapist ile), bu kayıp yıllar boş umutlarla geçmişti, bana sundukları sadece ağrı/acı yönetimiydi ve bunun anlamı bilinçteki zihinsel ızdırabı bastırmaktan başka bir şey değildi. Acımı/ızdırabımı yönetmek istemiyordum, çocuklukta yaşadığım suistimalin yaralarını iyileştirmek istiyordum. Doğal olarak, ne Wellbutrin ne kongitif terapi bunu sağlayamazdı. Her “hasta” gibi boyun eğerek tıp uzmanlarına güvenmeliydim. Aşırı kilo almam ve hâlâ devam eden anksiyetemle ilgili kaygılarım kaale alınmıyordu. Depresyondan, korkudan, anksiyeteden muzdarip biri ona yardımcı olması gereken uzmanlardan başka kime inanabilirdi ki? Effexor’la geçen üç yılın sonunda kısa süreli belleğimin önemli bir kısmını yitirmiştim.
Artık aradığım yardımı alamayacağımı bilerek, semptomları kendim ele almaya başladım. Bilhassa bilinçli olarak geçmişe, BÇT’ye (bastırılmış çocukluk travması) odaklanmıştım, kendi kendime gerçekleştirdiğim terapimde. Bastırılmış anıların su yüzüne çıkmasına izin verdim ve iki kez doğduğum/büyüdüğüm kasabaya gittim gerçekle yüzleşmek için. Acıyı hissettim ve boşalttım, böylece travmayla ilgili tamamlanmamış süreç tamamlanmış oldu. Bu adım adım gerçekleşen doğal süreç ve beni etiketlemeyen, teorileriyle veya kendi sınırlılıklarını bana yansıtarak beni düğümleyenler gibi hareket etmeyen, empatik dostların desteği ile doğal bir iyileşme oluşmaya başladı. Şimdi üç yıl sonra, kendime zihinsel olarak güçlü biriyim diyebiliyorum ve çocukluktaki travmadan kendimi özgür kıldığımı söyleyebiliyorum.
Şimdi Welbutrin ve Effexor’un, yavaş çalışan bir metabolizma ve kısmi kısa süreli bellek kaybı gibi kalıntı etkileriyle uğraşıyorum.
Son olarak Çocukluklarında Suistimale Uğramış Yetişkinler’in benimle iletişim kurduğunu ve sadece çocuklukta başlarından geçen kötü hadiseleri (travmaları) değil, psikiyatristler, psikologlar ve terapistlerle yaşadıkları utanç verici deneyimleri de bana ilettiklerini söylemek isterim (Adults Abused as Children Worldwide/ Çocukken Suistimale Uğramış Yetişkinler adlı web sitesine göz atabilirsiniz:www.aaacworld.org ). Çaresizlik içinde çeşitli kurumlara, hatta kiliselere bile yardım için başvurmuşlardı. Bazıları on yıldan uzun bir süre hiçbir sonuç vermeyen terapideydiler. Çoğu antidepresanlar kullanıyordu ve/veya çeşitli terapilerle travmalarını bastırmaya programlanmışlardı. Bazıları ise din öğretisine kapılmış ve bir tanrıya körlemesine itaat etmenin yaşamlarını değiştireceğine ve iyileştireceğine inanmışlardı.
Erken çocuklukta yaşanan travmanın, anksiyetenin, depresyonun etkileri, travma ellenmemiş/işlemden geçirilmemiş olarak bırakıldığı müddetçe canlı kalacaktır. Diğer rahatsızlıklar ve yan etkiler iyileşme fırsatı tanınmamış herkesin hayatına hakim olmaya devam edecektir.
Zihinsel iyileşmenin, ancak yargılamadan, etiketlemeden ve yardım arayanları teorilerle sınırlamadan, sürece empatiyle destek olarak gerçekleşebileceği konusunda benimle aynı fikirde olan birkaç terapistle tanıştım sadece. Maalesef, psikolojiyle ilgili profesyonellerin çok azı böyle bir şeyi gerçekleştirebilecek durumda. Çoğu zaman, terapist böyle bir empatik destek sunma becerisine sahip değil, çünkü kendi yüzleşmedikleri çocukluk travmaları, yardım etmeye soyundukları kişilerin iyileşme sürecine eşlik etmelerine engel oluyor.
Bu alanda çalışan tüm profesyonellere seslenmek istiyorum:
İnsana saygı duyun. Danışanlarınızı, kendilerinin (iç dünyalarının) daha çok farkına varmaları için destekleyin ve sordukları her soruyu üstün olduğunuzu varsaymadan cevaplayın (ya da "üstünlük taslamadan" da denebilir. Ü.Ö.)
Eğitiminizi akıllı bir şekilde ve sadece o kişiyi özgür kılmak üzere uygulamaya yansıtın, teorilerinizle veya doktrinlerinizle yeni bağımlılıklar ve çaresizlikler oluşturmak üzere değil.
Genç psikologlara en yaşamsal şeyi öğretin (zorunlu ders programlarınızın yanı sıra): her insanın tam bütünlüğe sahip sağ beyinle dünyaya geldiğini ve yaşamı boyunca duygularıyla varolan bir yaratık olduğunu.
Hepsinden önemlisi, psikolojiyi veya psikiyatriyi kişisel sebeplerle seçenlerin, sol beyin bölgesi bilgilerini insanların acılarına çare diye sunmadan önce, kendi travmalarını hissetmelerini ve iyileştirmelerini tavsiye ederim. Unutmayalım ki, zihinsel/duygusal acının iyileştirilmesi tek başına sol beyin bölgesiyle oluşturulmuş bilgiyle sağlanamaz, çünkü hepimiz mükemmel bir şekilde çalışan sağ beyin bölgesiyle, duygularımızla, dünyaya geliyoruz; suistimal ve travmayla zarara/hasara uğramış olan da bu duygularımız.
metnin orijinali:
Letter to Psychologists, Therapists and Psychiatrists
Sieglinde W. Alexander
Sieglinde W. Alexander
I would like to begin my appeal to you on a feeling, human level by describing my personal experience as a patient.
In 1993, after writing about the abuse in my childhood, I was depressed; in fact, I wanted to die rather than live with the pain and agony of childhood memories and flashbacks. I knew I needed help and scheduled an appointment with an HMO (Health Maintenance Organization) therapist. The waiting period at the time was 12 weeks, before I could see a therapist. I was very depressed and anxiety stifled my assertiveness, and I had no choice other than to surrender to the ‘modus operandi’. In addition, besides feeling helpless, I blamed and judged myself for needing help. As in my childhood, I surrendered to the power of the “higher authority,” to the experts who supposedly knew what they were doing.
In these twelve weeks of waiting, a significant transformation was going on in my brain: in spite of my depressed condition, I felt for the first time a wholesome “defrosting” of my brain. In a sense, the mentally reliving of the trauma through writing it down, affected the depression and started a healing process. I felt how frozen, locked away pictures of traumatic memories started melting into consciousness. The impact of the trauma that was force-frozen thirty years ago, began to finish, to complete an unfinished process. Finally, I felt the loose ends (neurons) in my brain try to connect. Every triggered event I felt while in my childhood memories, ended in a flashback. I began to understand why I was in fear all my life. These flashbacks helped me to finish many stuck past traumatic experience to process. I began with a cognitive connecting which lead me to the original source, to a feeling way, and to the source of my over forty year old trauma and fear. Thereafter, the imprinted fear was no longer as devastating; it lost the power because the agony and fear that was attached to the memory was felt first and later, gone. I no longer felt the helpless, childlike emotional feelings (a child who has no words to express). The loose ends had now connected with a functional left hemisphere, and I could explain and express the feeling with the words of an adult, what I was unable to say as an child. My hope to receive help in continuing this healing process was enormous.
After finally meeting my therapist for the first time, this vital healing process was violently interrupted. I was sent to a psychiatrist, and the result was Wellbutrin, in conjunction with cognitive therapy.
I explained my needs to the therapist, that I would like to continue with regressing and feeling but I was not understood. After about 10 sessions, I felt her helplessness when I did not adopt her theory of “managing”/repressing the pain. I wanted to heal, I told her, not repress again, but she did not understand. After the 20th session with her she threw her hands helplessly up in the air, asking me, “What theory fits you?” I do not need a theory, I told her, just help me to heal by answering questions to many feelings I have and can’t understand. She indicated that I would not understand her explanations because I do not have her level of psychological education. Instead of receiving help, I was again stifled and insulted. Shortly after, I searched for another therapist. In the first session with her, I conveyed my wish for answers and assistance in my healing and described again that I would need to make connection to my panic attacks and the constant present fear. Annoyed, she told me “there is no need for you to know how to analyze.” Now, feeling helpless again, I left her as well and continued with Wellbutrin.
Slowly I became aware of some side-effects of the antidepressants and mentioned my weight gain to my psychiatrist and other new symptoms, such as shell fish and chocolate allergies, insomnia and emphysema. He told me harshly that it was menopause and not Wellbutrin that caused my weight gain, and disregarded all other side-effects I mentioned. After being on Wellbutrin for 4 years, I had gained 65 pounds, in spite of eating less than ever.
I changed psychiatrists in 1998 and the new oneswitched me to Effexor.
Additional fresh hope arrived in 1999 when I heard about EMDR and entered the therapies with an EMDR specialist. After many private sessions, I found another EMDR therapist inside my HMO and switched for financial reasons.
After one and half years, I found out to my dismay, that EMDR had done nothing to heal my fear and anxiety attacks. It helped only as a temporary repressor. The symptoms reappeared again shortly after I stopped EMDR therapy.
In 2000, I gathered my little remaining strength, quit all “therapies”, and got off antidepressants. After three months of withdrawal effects from Effexor, the veil in my cloudy brain was lifted and slowly I began to live again on a feeling level. The most shocking part was for me was that nothing had changed after being on antidepressants nearly 7 years. All the symptoms I had before were still there. The anxiety attacks and my childhood trauma were still alive, just as they were in 1993, before I began with antidepressants. The only difference was that I was a walking zombie for 7 years, with depression.
All I got from antidepressants was some loss of my short-term memory, 65 pounds,and new allergies. The effects of my childhood trauma were still present, actively diminishing my life.
Why, in the name of humanity, I asked the psychiatrist, did I have to take these dangerous drugs? Silence was the answer and no advice was given to me about how to heal my mental agony.
As I found out too late, Wellbutrin had slowed down everything in my body, even my thyroid. Off and on, my cortisol level was down to 4.8. One of my symptoms,emphysema, did disappear. The shell fish and chocolate allergies remain until today.
The tip of the iceberg was the 60 hours cognitive therapy (with four different therapists), were wasted years and broughtno more thanfalse hope and was no more than pain-management meaning again suppression/oppression/repression of consciousness of mental pain. I did not want to manage my pain, I wanted to heal from the wounds of severe childhood abuse. Naturally, neither Wellbutrin nor cognitive therapy could do this. Dependent like every patient, I had to trust the medical professionals. My concern about weight gain and the still lingering anxiety attacks were not heard. What can a patient do who suffers from constant depression, anxiety, and fears, other than believe the one who supposed to help? After three years on Effexor, I had lost an enormous amount of my short-term memory.
Knowing I would not receive the help I needed, I did address most of the symptoms myself. I chose to consciously address the past, my RCT (repressed childhood trauma) in a self-regressive therapy. I allowed stuck memories to surface and two times I traveled to my home town to face the reality of the past. I felt and released the pain which finished the process of the stuck trauma. With this natural step by step process and the support from empathetic friends, who did not label or stifle me with theories or the projection of their own limitations, a natural healing took place. Now after three years, I can call myself a mentally strong human being, free from the effects of early trauma.
Now I am dealing with the leftover effects from Wellbutrin and Effexor, which include a very slow metabolism, and a partial loss of short-term memory.
Finally, I would like to tell you that meanwhile I have been contacted by many Adults Abused as Children who have told me, not only their experienced trauma, but also their disgraceful experiences with their psychiatrists, psychologists and therapists. In their helplessness they have reached out to many organizations, even churches for help. Some of them have been in therapy for more then a decade without any progress. Most of them are on antidepressants and/or have been re-programmed by different therapies, and learned a new way of repressing their trauma. Some are indoctrinated by religion and believe now that the blind obedience to a god will change and heal their lives.
The effects of early childhood trauma, anxiety, depression will be alive as long as the trauma remains unprocessed. Other disorders and side-effects will dominate the life of all who have not been given the opportunity to heal.
I have met only a handful of therapists who agree with me that mental healing can take place if we allow it, support and assist the process with empathy on a human non-judgmental/or labeling level, and without limiting the help-seekers with theories. Unfortunately, most people inthe psychological profession do not have the tools needed for such a big task. Often, I believe the therapist her/him-self is most incapable of providing such empathetic assistance because of their own CTE (childhood trauma effects) which lead them to act out their unconscious childhood emotions instead of partnering in their clients’healing.
My plea to all professionals is:
Respect the human being. Support clients in becoming more aware of their inner selves and answer their questions without assuming yoursuperiority.
Apply your education wisely and only as a tool to liberate instead of creating a new dependency and helplessness in indoctrination or theories.
Teach the young psychologists (in addition to the curriculum), the most vital learning: that a human being is born with a fully intact right hemisphere, and remains throughout life a creature with a right to her/hisfeelings.
Most of all I urge those who choose psychology or psychiatry for personal reasons, to heal and feel your own trauma first, before applying left hemisphere knowledge on others in pain. After all, healing mental/emotional pain cannot come from left hemisphere knowledge alone, because we all are born with the perfect functional right hemisphere, with feelings; It is these feelings and the soul that is damaged and destroyed by abuse and trauma, not our logic.
Sieglinde W. Alexander
Sayfamızı Paylaşın
|
|
Sayfa Yorumları
Yorum Bırakın